Μακόφσκι

(Makovsky). Επώνυμο οικογένειας (αδελφών) Ρώσων ζωγράφων και ακαδημαϊκών. 1. Βλαντιμίρ Εγκόροβιτς (Vladimir Egorovich,Μόσχα 1846 – Αγία Πετρούπολη 1920). Μαθήτευσε κοντά στον Ζαριάνκο στη Σχολή Καλών Τεχνών της Μόσχας και της Αγίας Πετρούπολης, όπου και διετέλεσε καθηγητής και αργότερα πρύτανης (1895). Τα πρώτα του έργα, Παιχνίδι με κότσια (1870), Στην αίθουσα αναμονής του γιατρού (1870) και Έρωτες αηδονιών (1872-73), αποκαλύπτουν τις αρετές του καλλιτέχνη, τη διεισδυτικότητά του, την αίσθηση του χιούμορ και την ικανότητα απεικόνισης της καθημερινής ζωής με αντικειμενικότητα και ειλικρίνεια. Μέσα από τους πίνακές του έδωσε την εικόνα της διαβίωσης της ρωσικής κοινωνίας, ιδιαίτερα των κατώτερων κοινωνικών τάξεων: Επίσκεψη στους φτωχούς (1874), Φίλοι και Σύντροφοι (1878). Ο Μ. έφτασε στην καλλιτεχνική του ωριμότητα στις δεκαετίες του 1880 και του 1890. Η δραματική σκηνή Χρεοκοπία της τράπεζας (1881) μεταδίδει με πειστικότητα την απόγνωση του εξαπατημένου ανθρώπου. Στο έργο Συνάντηση (1833) παρουσιάζεται η τρυφερότητα της μητρικής αγάπης, ενώ στο έργο Στη λεωφόρο (1886-87), απεικονίζεται η θλιβερή όψη της ζωής της μεγαλούπολης. Αρκετοί από τους πίνακες της ώριμης περιόδου του Μ. είναι αφιερωμένοι στην εργατική τάξη και αντανακλούν τις δημοκρατικές αντιλήψεις του καλλιτέχνη. Πολλά από τα έργα του, του τέλους του 19ου αι. και άλλων του 20ού αι., παρουσιάζουν και πολιτικά γεγονότα καθώς και μορφές της επαναστατικής διανόησης Βραδινή συγκέντρωση (1875-97), Ανάκριση της επαναστάτριας (1904) κ.ά. Ο Μ. φιλοτέχνησε επίσης προσωπογραφίες και ασχολήθηκε και με τις γραφικές τέχνες. 2. Κονσταντίν Εγκόροβιτς (Konstantin Egorovich, Μόσχα 1839 – Αγία Πετρούπολη 1915). Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Μόσχας και έγινε μέλος της Ακαδημίας της Αγίας Πετρούπολης. Το 1863 αποχώρησε από την Ακαδημία για να προσχωρήσει στην Ένωση Καλλιτεχνών. Υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη των Περεντβίζνικι (= Περιοδεύοντες καλλιτέχνες). Τα έργα του της δεκαετίας του 1860-70 απεικονίζουν τη ζωή του απλού λαού: Πλανόδιοι θεατρίνοι στην πλατεία του Ναυαρχείου (1869), Παιδιά που τρέχουν να σωθούν από την καταιγίδα (1870). Φιλοτέχνησε επίσης ορισμένες πολύ εκφραστικές προσωπογραφίες. Στα μέσα της δεκαετίας του 1870 στράφηκε περισσότερο προς την κατεύθυνση της ακαδημαϊκής ζωγραφικής: Η επιστροφή του Αγίου Τάπητος από τη Μέκκα στο Κάιρο (1876). Τέλος, από το 1883 και μετά, ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με προσωπογραφίες και με πίνακες με ιστορικές σκηνές.